تمــــام تــــردیـــد مـــن…

از آهنـــگ هــای نـا بلــد تـــوســــت…

کمـــی دوســـت داشتـــن را تمــــریـــن کـــن!!!

میتــــرسم…

میترســم کســـی بــویِ تنـــت را بگیـــرد،

نغمـــــه دلـــت را بشنـــــود،

و تــــــو، خـــو بگیــــری بــه مانــدنــــش!

چــــه احســـاس ِ خــط خطـــی و مبــهمی ست،

ایــــن عاشقـــــانـــه های ِحســـــودیِ مـــن!

واژه هـــایم رنـــگ بــاران دارد…

وقتـــی از تـــو مــی نویســم،قلبــــم خیـــس دلتنـــگی اســــت…

وچشمــــانم طـــوفــــانی؛

چـــه زود بــا هــم بــودنمـــان خـــاطــره شد…

وکـــاش خـــاطـــره هــامـــان بــی رنــگ نشــونـــد….

تـــا تمـــاشـــای تــــو راهــــی نمانــــده بود…

پنجــــره کـــم آوردم…

کـــاش ایــن همــه دیـــوار نچیـــده بـــودی…

انســان بــودن یعنــی این کــه…

وقتـــی بــا کســی مشتــاقــانه کوهــی را بالا رفتـــی

امـــا…رو قلــه حــس کــردی ازش بــی نـــیاز شــدی

یــادت نــره کــه اون پاییـــن چقـــدر بهـــش نیـــاز داشتـــی

من شیفته ی میزهای کوچک کافه ای هستم

که بهانه نزدیک تر نشستن مان می‌شود…

و من …

روبه روی تو …

می‌توانم تمام شعر‌های نگفته دنیا را یک جا بگویم…………!