آنقدر پیش این و آن از خوبی هایت تعریف کرده بودم

که وقتی سراغت را می گیرند …

شرم دارم بگویم تنهایم گذاشت…

دلتنگی های من به تو رفته اند…

آرام می آیند در سینه می نشینند..

دیگر نمیروند…

بگذار سرنوشت

هر راهی را که میخواهد برود،

ما راهمان جداست…

این ابرها

تا میتوانند ببارند

ما چترمان خداست…

میگویی هر چه بوی تو را میدهد آتش زنم …

ترسم جانم آتش گیرد …

گاهی پروانه ها هم

اشتباه عاشق میشوند

بجای شمع

گرد چراغهای بی احساس خیابان میمیرند …/!/

هیچ می دونستی

زیباترین عاشقانه‌ای که واسم گفتی

وقتی بود

که اسمم رو با «میم» به انتها رسوندی؟!